ઝાકળ ભીની પરોઢ – નિખિલ જોશી

ઝાકળ ભીની પરોઢ ઓઢી જઈને બેઠા સરવર
એક સ્મરણની હોડી હાલે છાતીને સમંદર

એક ત્વચાની ભાષા ઉઘડે આંગળીઓના છેડે
શ્વાસોનું ઓજારપછી આ રૂંવાડાને ખેડે
કંઈ કેટલા અર્થ ઉગ્યા છે સ્પર્શ લિપીની અંદર

હૂંફાળી એક રાત ટપીને પહોંચ્યા સૂરજ દેશ
હું પદ છોડી ધર્યો અમે તો લાગણીઓનો વેશ
જાત સમૂળગી વીસર્યા એવું થયું શું જંતરમંતર!